«آن زمان (اوایل انقلاب) روزنامه اطلاعات به لحاظ خبری روزنامه چندان مطرحی نبود؛ اما کانون کسانی بود که از فضای رسمی رانده شده بودند. درواقع راندهشدگان فضای رسمی شامل دانشمندان و متفکران و اهالی فرهنگ و حتی بعضی از سیاسیون به معنای انقلابیون سال ۵۷، کانونشان روزنامه اطلاعات بود. بعضاً مطلب مینوشتند، پاورقی مینوشتند، یادداشتهایی داشتند یا جایی در روزنامه به احترامشان داده بودند یا کتاب و یادداشتهایی از آنها و یا در مورد آنها منتشر میشد. خود ایشان شخصاً با آنها ارتباط داشت و احترام میگذاشت به افرادی که از دانشگاه راندهشده یا چهرههای هنری و… بودند. ایشان واقعاً انسانگرا و انساندوست بودند. اگر شما به دنبال ویژگی ممتازی در این ایشان هستید این ویژگی ممتاز بود.»
«حجت الاسلام دعایی چهرهی ریشهدار و شناسنامهی انقلاب اسلامی ایران بود. او یک چهرهی واسط بین نظام و اپوزیسیون داخلی داشت، حتی با اعضای نهضت آزادی روابط دوستانه داشت. نوع برخورد او با همه یکسان بود. میدانست که باید نقش واسط و میانجی را داشته باشد به جای اینکه افتراق ایجاد کند و بر کینهها بیفزاید.»
کسانی که از منظر دیگران در دایره خودی ها جا نمی گرفتند در دایره خودی های آقای دعایی جا می شدند
جمعی از بزرگان رسانه و سیاست مداران به سوگ سید محمود دعایی نشستند.
هادی خانیکی: ایشان به سبک خودشان سوار پیکان خود می شد و به دیدار هرکسی در هر مسئولیتی می رفتند و طبیعتا خیلی هم شناخته نمی شدند.