با وجودی که جشنوارهی موسیقی نواحی ایران از رویدادهای فرهنگی و جهانی محسوب میشود؛ اما تاکنون خبری از زمان برگزاری و چند و چون آن اعلام نشده است.
استاد جلیل شهناز نوازندهی چیرهدستی ست که نامش به عنوان برجستهترین نوازندهی تار در تاریخ موسیقی سنتی ایران همواره میدرخشد. نوازندهای تکرار نشدنی که زخمههای بی بدیلش او را به خالق آثاری ارزشمند تبدیل کرده است.
«به نظر من کنفرانسی، میز گردی باید برگزار شود متشکل از افرادی که معتقدند ساز را نشان دهند و افرادی که میگویند ساز را نشان ندهند تا به یک نتیجه گیری برسند. باید بررسی شود. باید این مسئله حل شود.»
«برای من راحتتر است که آموزشگاه موسیقی را جمع کنم، دفتر مشاور املاک بزنم. بیشتر درآمد دارد، اما اگر همه اینگونه فکر کنند و همه آموزشگاهها جمع شود و بنگاه شود، همه کتابفروشیها کبابی شود چیزی از فرهنگ نمیماند. متأسفانه ما را به سلبریتیها میچسبانند. مثلا مهران مدیری را با ما مقایسه میکنند. او را با ما یکی کردهاند. مالیاتهایی که از آموزشگاهها میگیرند رقم عجیب و غریب و بالایی است؛ آن هم برای یک جای خدماتی و آموزشی، این دیگر فشار مضاعفی بر آموزشگاههاست. »
یک استاد دانشگاه تهران در گفتوگو با افق کرمانشاه میگوید: «جوانان ما در سیاست گذاری فرهنگی نادیده گرفته میشوند. تا زمانی که جوانان طرفدار بی تی اس به خیابانها نیامدهاند، مسئولان نگران نمیشوند.»
«قسمت مهم موسیقی ما موسیقی تکنوازی و ارائه شعر است که نباید اجازه دهیم از بین برود؛ اما از آنجایی که ما ایرانیها گروهنوازی را بیشتر دوست داشتیم، آنقدر به آن اهمیت دادیم که آرامآرام با بزرگ شدن گروههای موسیقی، موسیقی سنتی به موسیقی پاپ تبدیل شد. ایکاش خوانندگان خوب موسیقی کلاسیک ایرانی، در کنار آثار پاپی که اجرا میکنند زمانی را هم به اجرای ردیفی و دستگاهی -بدون ترس از اینکه مخاطب کمی دارد- اختصاص میدادند.»
عطار نیشابوری یکی از عارفان و شاعران بزرگ ایرانی است که تحول عمیقی در ادبیات عرفانی ایجاد کرده است. با وجودی که ۲۵ فروردین روز «بزرگداشت عطار نیشابوری» است، اما بستری برای معرفی شاعران ملی از سوی مسئولین صورت نگرفته است. این امر نیاز دارد تا به صورت سیستماتیک روی شاعران ملی کار شود؛ چرا که غنای ادبیات امروز ما مدیون شاعران و بزرگان ادب این مرز و بوم است.
پس از شش ماه تعطیلی کنسرتها (از ششم مرداد تا ششم بهمن ۱۴۰۱)، نوروز ۱۴۰۲ برای اهالی موسیقی نوروزی پربار بود. هرچند دایره این اهالی موسیقی را تنها باید به اهالی موسیقی پاپ محدود کرد و هنوز خبری از بازگشت اهالی موسیقی ردیف- دستگاهی، نواحی، تلفیقی و… نیست.
ماجرای یک خبر درباره دختران دانشآموز شیرازی که تلخ شروع شد و شیرین به پایان رسید.
میلاد کیایی «کلنل وزیری» را نقطه عطفی در تاریخ موسیقی ایران می داند و می گوید: تا قبل از «کلنل وزیری» موسیقی ملی شفاهی و سینه به سینه انتقال پیدا می کرد ؛ او آوانگاری و نت را اشاعه دادند و از آن به بعد نوازندگی متکی به بداهه نوازی شفاهی و سینه به سینه نبود و جنبه علمی پیدا کرد.