بیشتر داستانهای مجموعه داستان مرز، نتیجهی تقسیم تجربهی شخصی نویسنده به شاخهها و بخشهایی است که بهواسطه شغلش در بیمارستان داشته. بیگمان تخصصی شدن داستان این پیامد را دارد که خواننده را بهواسطهی فاصله از تجربهی زیستهی نویسنده بترساند یا جهان داستانی او را لمس نشدنی بداند امّا نفیسه نصیران این احتمال را بهواسطهی داستانگویی روان، قابلفهم و پذیرفتنی کرده است.