در همین جهان عجیب که برای سقوط یک هواپیما با نهایتا چند ده مسافر همه واویلا سر می دهند، سالانه یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر در جاده ها و خیابان ها قربانی سوانح رانندگی می شوند و هیچکس ککش هم نمی‌گزد!
تصادفات رانندگی حالا آرام آرام دارد جمعیت جهان را می بلعد و کسی عین خیالش نیست. همین حوادث به ظاهر طبیعی سالانه ۵۰ میلیون مجروح هم روی دست جهان می گذارد، اما کسی باز هم با این آمار بیدار نمی شود و برای کسی این تعداد کشته و مجروح اصلا اهمیتی ندارد.
کاش یکبار از خودمان سوال کنیم مرگ در آسمان با مرگ در زمین چه فرقی دارد؟! انسان در هرجایی که باشد روی زمین، در هوا و یا زیر دریا جانش ارزشمند است و باید برای حفظ آن تلاش شود.
این بی خیالی نسبت به کشته های تصادفات متاسفانه امری جهانی شده و درک شور ما هم مانند سایر کشورها اخبار تصادفات و کشته های آن به یک خبر کاملا معمولی تبدیل شده و خیلی راحت از تیترهایی مانند “سه کشته در تصادف پژو و کامیون”، “دو کشته در واژگونی پراید ” و … می گذریم و کسی اصلا فکر نمی کند این دو نفرها و این سه نفرها هموطنان ما هستند و هرکدامشان عزیز دل یک خانواده اند. هیچ کس برایش مهم نیست که با مرگ این دو نفر و آن سه نفر چند خانواده داغدار و چند خانواده بی سرپرست می شوند، مصیب های بعدش که بماند که چه تعداد بچه بی سرپرست بزرگ می شوند و چه آسیب هایی به دنبال همین مرگ های ساده از دل جامعه سر بیرون می آورد.
امروز (اول آذر) روز جهانی یادواره قربانیان حوادث ترافیکی است و به بهانه این روز آمار وحشتناک تصادفات را از زبان کارشناس پیشگیری از حوادث معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه مرور می کنیم تا شاید این خبر حداقل یک نفر را بیدار کرده و حداقل یک نفر گامی در راستای پیشگیری از این بحران جهانی بردارد.
محمدرضا بیات در گفت و گو با ایسنا، از تصادفات به عنوان یک بحران جدی برای هر کشور یاد می کند و می گوید: سالانه یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر در تصادفات جان خود را از دست می دهند و سهم ایران از این تعداد ۱۷ هزار کشته است، همچنین سالانه ۴۰ تا ۵۰ میلیون نفر در جهان در تصادفات مجروح می شوند که سهم ایران از این تعداد نیز ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار مجروح در سال است.
او می گوید: این جراحت ها از یک خراش ساده تا قطع اعضای بدن را شامل می شود و متاسفانه در کشور ما سالانه پنج هزار نفر فقط قطع نخاع می شوند.
بیات می گوید: قدری تامل در این آمار وحشتناک عمق فاجعه را به ما نشان می دهد و این درحالی است که همه ما نسبت به این مسئله بحرانی بی توجه هستیم. جای تعجب است که وقتی یک هواپیما سقوط می کند همه فریاد واویلا سرداده و برای قربانیان مراسم می گیرند و دنبال علت یابی و … هستند، اما فراموش کرده اند که هر سه روز یک بار به اندازه جمعیت یک هواپیما، در جاده های کشور قربانی می دهیم و کسی هم عین خیالش نیست! عملا با توجه به آمار کشته های تصادفات هر سه روز یکبار در کشور یک هواپیما سقوط می کند اما کسی نگران و ناراحت نمی شود و کسی در پی پیشگیری از این آمار وحشتناک نیست.
تصادفات سالی ۶۳ میلیارد دلار خرج روی دست کشور می‌گذارد/ سالانه ۸۰۰۰ زن “بی سرپرست” می‌شوند
این کارشناس مسئول پیشگیری از حوادث آمار کشته ها و مجروحین را فقط ظاهر این بحران دردناک می داند و می گوید: باطن وحشتناک ماجرا این است که این ۱۷ هزار نفری که طی یک سال به راحتی جان خود را از دست می دهند در حقیقت ۱۷ هزار نیروی مولد و نیروی کار کشور هستند که به راحتی آنها را از دست می دهیم، چرا که میانگین سنی این افراد حدود ۳۵ سال است و این یعنی خسارت عظیم اقتصادی و جمعیتی برای یک کشور. از طرفی از این تعداد کشته حدود ۱۰ هزار نفر آنها متاهل هستند و این یعنی ۱۰ هزار خانواده سالانه از هم می پاشد و کسی عین خیالش نیست.
بیات می گوید: از ۱۰ هزار متاهل فوتی سالانه در تصادفات، هشت هزار نفر آنها مرد هستند، یعنی هشت هزار خانواده سالانه بی سرپرست می شوند و سوای خسارت های اقتصادی و… خسارت های اجتماعی هم به این موضوع اضافه می شود، چرا که بچه های این خانواده ها بی سرپرست بزرگ شده و می توانند در معرض آسیب های اجتماعی قرار گیرند.
این مسئول به خسارت های ناشی از آمار بالای مجروحان تصادفات هم اشاره می کند و می گوید: ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار مجروح سالانه آمار بسیار وحشتناکی است، چرا که علاوه بر اینکه این افراد مدتی یا برای همیشه از کار می افتند و خسارت به نیروی کار کشور وارد می شود، درمان این جمعیت چند صد هزار نفری هم بار مالی سنگینی به کشور وارد می کند. علاوه بر اینها سالانه پنج هزار قطع نخاع یعنی فقط درهمین یک فقره معولیت، این جمعیت به جمعیت معلولان کشور اضافه شده و بار مالی مجددا سنگینی به کشور تحمیل می شود.
کارشناس مسئول پیشگیری از حوادث معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه به سایر خسارت های سنگین اقتصادی ناشی از تصادفات هم اشاره می کند و می گوید: سالانه فقط ۶۳ میلیارد دلار هزینه های مستقیم و غیرمستقیم تصادفات اعم از درمان مجروحان، دیه فوتی ها، خسارت تعمیر خودرو و … می شود.
بیات ادامه می دهد: حقیقتا این آمارها دردناک است و دردناک تر آنکه به این آمارها و این تعداد کشته و خسارت و … عادت کرده ایم.
برای آزمون گواهینامه سختگیری ها تشدید شود/ مردم “باور ایمنی” ندارند
این کارشناس مسئول پیشگیری از حوادث معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در ادامه به تشریح راهکارهای الزامی برای کاهش تعداد کشته ها و مجروحان تصادفات می پردازد و می گوید: در اولین گام باید فرهنگسازی جدی در خصوص رعایت قوانین مقررات راهنمایی و رانندگی صورت گیرد.
بیات با بیان اینکه در عمده علل تصادفات، راننده نقش اصلی را برعهده دارد و در همین راستا می طلبد که بطور جدی بر روی ارتقا رانندگی و رعایت مقررات راهنمایی و رانندگی کار شود، م یگوید: یکی از راهکارهای موثر در این زمینه اعمال مقررات سخت گیرانه در بحث گواهینامه است و باید روی رانندگان تازه واردی که وارد جاده ها و شهرها می شود اقدامات آموزشی جدی تری صورت گیرد. سالانه ۱۵۰۰ راننده جوان گواهینامه می گیرند و این افراد اگر بدون تجربه بخواهند وارد جاده ها و خیابان ها شوند، هم برای خود و هم برای دیگران دردسرساز می شوند و زمانی این رانندگان تجربه کسب می کنند که حداقل ۳۶۰۰ ساعت رانندگی کرده باشند که متاسفانه این زمان تمرین را شاهد نیستیم و بسیاری به راحتی گواهینامه می گیرند و بلافاصله پشت فرمان می نشینند.
بیات می گوید: راهکار دیگر تقویت “باور ایمنی” درمیان مردم و بویژه رانندگان است، متاسفانه بسیاری از ما به ایمنی اعتقادی ندارند و به راحتی نکات ایمنی را کنار می گذارند و همین امر موجب این همه خسارت شده است. بطور مثال بسیاری هنوز هم اعتقادی به استفاده از کمربند ایمنی ندارند و از آن استفاده نمی کنند یا در خصوص کودکان از صندلی کودک استفاده نکرده و حتی کودک را روی صندلی کنار راننده و حتی کودک را روی پای خود گذاشته و اجازه می دهند پشت فرمان باشد که این کار بسیار خطرناک است و عملا کودک در این شرایط در صورت بروز حادثه حکم کیسه هوا را برای راننده پیدا کرده و عملا از بین می رود. باید به خاطر داشته باشیم کودکان سبک وزن هستند و در ماشین مثل یک جسم معلق محسوب می شوند و حتی به دلیل جثه کوچک تا قبل از سن ۱۳ سالگی کمربند ایمنی نمی تواند به خوبی از آنها محافظت کند و نباید روی صندلی جلو بنشینند و باید برای محافظت آنها از “صندلی کودک” استافده شود.
او به لزوم ارتقا ایمنی خودروها و جاده ها هم اشاره می کند و می گوید: در کنار این اقدامات باید در ایمنی خودروها هم اقدام جدی صورت گیرد، بطور مثال “پراید” یکی از ناایمن ترین خودروها برای تردد خارج از شهر است و عملا این خودرو یک خودروی شهری محسوب می شود نه خودرویی که برای جاده و سرعت های بالا مناسب باشد. همچنین ایمنی راه‌ها نیز باید ارتقا یافته و نقاط حادثه خیز آنها باید رفع شود وبه خط کشی و نصب نیوجرسی و علائم و … در آنها توجه شود، بطور مثال خط کشی جاده ها موضوعی است که شاید چندان به آن توجه نمی شود اما همین نبود خط کشی یا کم رنگ بودن آن می تواند برای رانندگی در شب بسیار خطرساز شود، چرا که مرز جاده و حریم دیگر مشخص نیست.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه