به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، برای ساختن پانسمانی که بدن انسان بتواند آن را به خوبی تحمل کند، بهتر است از موادی استفاده شود که از خود انسان گرفته شده‌اند. این روشی است که پژوهشگران آلمانی در پیش گرفته‌اند تا یک بانداژ مبتنی بر “تروپوالاستین”(Tropoelastin) ابداع کنند.
مولکول‌های پروتئین تروپوالاستین، به صورت طبیعی توسط بدن انسان تولید می‌شوند و عنصر اصلی سازنده “الاستین”(Elastin) به شمار می‌روند. الاستین، یک پلیمر زیستی است که به پوست و اندام‌ها، ویژگی کشسانی می‌بخشد. دانشمندان در گذشته تلاش کرده‌اند که با تزریق مستقیم تروپوالاستین به زخم‌ها، جای زخم را کاهش دهند اما موفقیت چندانی نداشتند.
پژوهشگران “موسسه فرانهوفر”(Fraunhofer Institute)، “دانشگاه مارتین لوتر هاله ویتنبرگ”(MLU) و شرکت زیست‌فناوری “اسکینومیکز”(Skinomics)، در حال بررسی استفاده از این پروتئین در یک بانداژ برای زخم‌های مزمنی هستند که درمان آنها دشوار است.
آنها از یک فرآیند الکتروریسی استفاده کردند تا نانوالیاف تروپوالاستین را تولید کنند که به یکدیگر پیوند داده می‌شوند و ورقه‌ای از مواد شبیه به الاستین را تشکیل می‌دهند. به گفته پژوهشگران، پانسمان به دست آمده، سازگاری زیستی، دوام، تجزیه‌پذیری زیستی و ویژگی‌های مکانیکی مطلوب مشابه ویژگی‌های پوست را ترکیب می‌کند.
علاوه بر این، با توجه به ماهیت زخمی که بانداژ برای درمان آن طراحی می‌شود، می‌توان ویژگی‌هایی مانند اندازه منافذ و خواص مکانیکی آن را تغییر داد. اسکینومیکز، آزمایش‌های پیش‌بالینی را برای بررسی سازگاری زیستی پانسمان آغاز کرده و تاکنون نتایج خوبی را گزارش داده است.
دکتر “کریستین اشملزر”(Christian Schmelzer)، از پژوهشگران این پروژه گفت: الاستین از نظر شیمیایی و آنزیمی، بسیار بادوام و زیست‌سازگار است و هنگامی که به عنوان یک ماده زیستی در انسان مورد استفاده قرار بگیرد، رد شدن ایمونولوژیکی را در پی ندارد. بنابراین ما قصد داریم راه‌حل‌های جدیدی را برای درمان زخم‌های پیچیده براساس تروپوالاستین انسانی ابداع کنیم.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه